Een soort vonk is geschreven door Elle McNicoll. Het boek kwam december 2020 uit bij Lemniscaat. Het is een hardcover van 192 pagina’s.

Flaptekst ‘een soort vonk:

Over heksenjachten toen… en nu! Tijdens een schoolproject ontdekt de elfjarige Addie dat in het dorp waar ze woont, vroeger heksen werden vervolgd én gedood. Ze vindt het zo onrechtvaardig dat ze een monument wil oprichten voor de vrouwen die daar onterecht de dood vonden. Maar het dorp zit er niet op te wachten. Zo’n monument is alleen maar een herinnering aan een zwarte bladzijde uit de geschiedenis. Addie laat het er niet bij zitten. Ze voelt zich verwant met deze vrouwen uit het verleden. Net als de ‘heksen’ vroeger, wordt zij nu raar aangekeken door mensen die haar anders vinden. Ze heeft namelijk autisme en reageert vaak niet zoals mensen verwachten. Addie begrijpt hoe machteloos de onterecht veroordeelde vrouwen zich moeten hebben gevoeld, want ze waren gewoon wie ze waren… net als zij. Durft Addie, die zich het liefst op de achtergrond houdt, de strijd met haar dorpsgenoten aan?

Wat vind ik van dit boek?

Elle McNicoll, de schrijfster van ‘een soort vonk’, begon met het schrijven van dit boek nadat ze haar masterscriptie schreef over het gebrek aan neurodiverse auteurs die over eigen ervaringen schrijven. Dit boek is haar debuut.

Keedie is Nina’s tweelingzus. Maar ze lijkt niet op Nina. ze lijkt op mij. Autistisch, net als ik.

Addie in ‘een soort vonk’. Pagina 16.

Het fijnste aan dit boek was dat ik me zo goed in Addie kon inleven. Addie is het hoofdpersonage en ze is autistisch, net als haar zus Keedie. De band tussen de twee zussen wordt ook goed beschreven, net als de, iets minder goede, band die Addie met haar andere zus Nina heeft. De gevoelens van Addie worden erg goed en op een mooie manier beschreven.

De bijpersonages vond ik ook goed beschreven. Ik wist van elk personage wel een beetje wat voor soort persoon hij of zij was en wat voor karaktereigenschappen hij of zij had.

Een traan spettert op de kop van een zebrahaai. Snel veeg ik hem weg. Hoe afschuwelijk en rot sommige dagen ook zijn, mijn biebboeken mogen daar niet onder lijden.

Addie in ‘een soort vonk’. Pagina 50.

Elle McNicoll heeft een mooi schrijfstijl, die me al vanaf de eerste zin het boek in trok. Verder heb ik het boek nauwelijks weg kunnen leggen. Ze schrijft zo fijn en zorgde ervoor dat het verhaal tot leven kwam.

Het boek leest erg vlot, soms ging het iets té snel. Er gebeurt veel in het boek en dat wordt goed en duidelijk beschreven, zonder dat het langdradig of saai wordt.

Het hoort gewoon bij mij. Autistisch zijn is niet zoveel anders dan linkshandig zijn, of kleurenblind. Het maakt dat we de wereld anders ervaren. En hoewel sommige mensen het niet goed begrijpen, is het gewoon een stukje van wie ik ben. Het kan niet worden genezen. Dat zou ik ook niet willen. Het past bij mijn leven.

Addie in ‘een soort vonk’. Pagina 158.

Kortom ik raad dit boek zeker aan. Ik geef het 4.5 sterren. Het is een prachtig verhaal dat me tijdens het lezen en daarna niet meer losliet.

Uitgeverij Lemniscaat, bedankt voor dit recensie-exemplaar!