We waren met zijn vieren: Rose, Ella, Mina en Carla. In een ander leven waren we misschien vriendinnen geweest. Maar dit was Berkenwoud… Auschwitz-Birkenau. 
De veertienjarige Ella werkt in het naaiatelier van Auschwitz-Birkenau, onder de gevangen ook wel Berkenwoud genoemd. Daar maakt ze de mooiste jurken voor de vrouwen van hooggeplaatste nazi’s. Elke jurk die ze maakt kan het verschil betekenen tussen leven en dood. Het leven in het kamp is zwaar, maar dan ontmoet Ella de dromerige Rose. Kan ze haar vertrouwen? En lukt het de meisjes hoop te houden in een wereld die niet gemaakt is om te overleven?
Het rode lint is een krachtig, hoopvol verhaal over vriendschap en overleven in de meest barre omgeving die je je kunt voorstellen. 

Ik kan beter schrijven: ‘waarom raad ik dit boek aan?’. Want waarom ik het aanraad? Het is net zo krachtig en hoopvol als op de achterflap wordt beloofd. 

Het leven in Auschwitz-Birkenau wordt goed beschreven, je kreeg echt een beeld van de bewakers, regels en gebeurtenissen die Ella meemaakte. Toch had er meer aandacht naar de omgeving moeten zijn. Veel stukken waren wel goed beschreven, maar sommige dingen toch te vaag of er werd nauwelijks aandacht aan besteed terwijl het toch wel belangrijk was voor het verhaal. 

De personages waren goed beschreven. Ella, het hoofdpersonage, was vooral goed beschreven. Ze liet zien hoe belangrijk hoop hebben is. Natuurlijk moet je moedig en dapper zijn, natuurlijk is het verschrikkelijk zwaar in het kamp, maar hoop is ook enorm belangrijk. Ook vriendschap is iets waar ze voor vocht. Soms gingen haar vrienden boven haarzelf. Ze gaf zelfs dingen weg die ze eigenlijk niet kon missen. 

Rose, haar beste vriendin. Een dromerig meisje vol verhalen. Als iedereen erdoorheen zat begon ze te vertellen, over reuzen, dwergen en magie. Over het paleis waar ze woonde en de stad van het licht. Ook zij had hoop en bewees keer op keer hoe belangrijk hoop was. Zoals de belofte dat als ze elkaar zouden kwijtraken ze elkaar op een dag op een bepaalde plek zouden zien. Net als Ella werd ze echt tot leven gewekt in het boek. 

Sommige dingen vond ik wel heel onrealistisch of iets te toevallig. Maar afgezien dat is het een realistisch boek, waarin je niet anders kan dan meeleven met de personages. Tussendoor had ik letterlijk tranen in mijn ogen bij sommige gebeurtenissen. Soms was het zo heftig, of gewoon ontroerend. Lucy Adlington hield me het hele boek in haar greep. Het verhaal was te mooi om weg te kunnen leggen. 

Zoals ik al schreef. Ik raad dit boek aan. Ik geef het 4,5 sterren en echt, als je boeken over de tweede wereldoorlog mooi vind, is dit echt een boek dat je gelezen moet hebben. 

KokBoekencentrum Uitgevers, bedankt voor dit recensie exemplaar!